Maar we waren op weg naar
Aleppo
Weer, een grote stad.
Door de soek
zoeken we de weg naar de Grote Moskee, Al-Jamaa al_Kebir.
De bouw is al begonnen begin 8e eeuw, maar daar is niets meer van over.
Het ziet er prachtig uit en wordt zorgzaam schoon gehouden.
De Moskee
bewaart de schedel van Zacharja, de vader van Johannes de Doper.
Je merkt daaraan, dat Damascus met Johannes belangrijk is, maar Aleppo
mag er ook zijn.
Nadat
we de ruimte alle tijd gegeven hebben om op ons in te werken gaan we nog
even terug de soek in. De sjeik was nog aan het uitslapen. Volgens de
gids had hij gisteren te goed gegeten. Daarom konden we er nog niet terecht.
Dus nu er op af. Waar gaan we naar toe?
Een oud gebouw aan een soort binnenpand. Het blijkt een kathedraal geweest
te zijn, toegewijd aan St.Helena, maar al vele eeuwen (sinds de wreedheden
van de kruisvaders) is het een Koranschool: Madrassa Halawiyya. Dat het
een kerk was kun je nog zien aan een van de zuilen.
Zeer zichtbaar oud, met een kabeltje eroverheen.
Een kruisteken op een van de zuilen
Daarna op naar wat letterlijk het hoogtepunt is van Aleppo, de Citadel. Een aardige klim. Het was een belangrijke fortificatie ten tijde van de kruistochten. Je ziet dat het een sterk geheel moet zijn geweest. Ongeveer 4500 manschappen woonden hier. We zullen verderop iets tegen komen dat dezelfde geest ademt: Krac des Chevaliers.
Best hoog.
Zelfs voor een klein jongen is er veel te zien.
Het ziet er wel uit naar een veelbelovende toekomst.
Een werkelijk grootse stad. Aan de kleding van de mensen te zien wonen hier alle tijden bijeen. Jammer genoeg heb ik daar geen plaatjes van. Je durft niet alles te fotograferen. Het is ongemakkelijk mensen te fotograferen die geen prooi voor toeristen willen zijn. Ik zag vrouwen met het hoofd helemaal bedekt. Met hun handen voelden ze trt oriëntatie de muur waar ze langs liepen
(Vlak
voor we vertrekken.
Te aardig om niet te laten zien.
Hoe vergroot je je huis?
Door vanaf je balkon een kamer te maken.
Dat wordt in Aleppo heel veel gedaan.
Ook
Aleppo is interessant om naar toe terug te gaan. Je ziet hier in alle
kleuren wat het Midden Ooosten te bieden heeft,
van uitermate modern tot door en door traditioneel.
Maar als je veel gaat zien kun je nergens erg lang blijven en is het de
kunst toch het gevoel hebben dat je wat tijd hebt.
Op naar
Krac des Chevaliers
185 km van Aleppo
via Hama naar Homs en daar richting Middellandse zee.
Je kunt soms de lijnen van de vermoedelijke grens met Libanon zien, op
de bergen.
Er verschijnen ook kerken met kruisen op de toren.
Vanuit de verte lijkt het maar een hobbeltje. Naarmate je naderbij komt
krijgt het steeds meer bergallure.
Een
onvoorstelbaarbouwwerk rijst uiteindelijk voor je op.
De kruisvadersburcht
Krac des Chavaliers.
Een beperkt aantal trappen laat je de ingang bereiken, linksaf, omhoog.
Een gang.
Zo'n
beetje halverwege kun je rechts af.
Daarlangs kom je meteen binnen in de ommuurde ruimte, in het eigenlijke
fort.
Wij lopen rechtdoor om een indruk te krijgen.
Wij zullen langs deze weg terug gaan.
Eerst verkennen we de ruimte en de uitgebreidheid.
Wanneer je op een bepaald moment over de muur heen kunt kijken vermoed je de onbereikbaarheid.
Het dorp. Rechts op de foto de zwarte streep, nog een stukje toren van de burcht.
Via
een tussenbruggetje van recente datum kom je in de eigenlijke burcht.
Rond
1110 werd dit fort door de kruisridders in bezit genomen en verder gebouwd.
De Tempeliers
hebben het klaargemaakt, rond midden 12e eeuw.
In 1271 wordt het door de Moslimlegers (Mammelukken) veroverd.
Ongeveer 2000 mensen konden hier leven.
Er waren voedselvoorraden voor 5 jaar.
Tijdens de belegering leek het fort meer een gevangenis dan een burcht.
Er werd een vrijgeleide bedongen voor de overgave.
De binnenplaats
Kapittelzaal.
Hier hadden de vergaderingen plaats.
Even verder zie je de voorraadkamers en de keuken.
Wanneer je scherp kijk zie je groot vaatwerk in de diepte.
Een prachtig beeld van de sfeer.
Van Krac des Chevaliers
naar Ma'alula
(In 2013 zijn de kerken verwoest door de "bevrijders")
Intussen is het zondag 21 oktober 2007
Een klein dorp tegen
de helling.
De bus rijdt
gelijk door naar boven.
Er zijn heel wat scherpe bochten te nemen maar de bussen komen hier vaker.
Over en weer wordt gegroet.
Boven gaan we meteen naar een bescheiden binnenplaats.
Een binnenpand, een doorgang naar een kerk. Even inzoomen op de icoon.
Het
klooster is toegewijd aan de heilige Sergius. Sergius was een romeinse
legionair die het weigerde aan Juppiter te offeren en daarom werd omgebracht.
Het is een aandoenlijk rustige plaats.
De taal van de liturgie is er Aramees, de taal die Jezus waarschijnlijk
ook gesproken heeft.
Er is een vrouw aanwezig die het "Onze Vader" bidt in het aramees.
Wij, de groep, worden daar toch even stil van. Je hoort iets van de stilte
van eeuwen.
Daarna gaan we naar buiten en lopen een eindje omhoog. Rechts is dit het
uitzicht.
Daar, verscholen in de bergen, is een kerk. Het is de plaats van het graf van de Heilige Tecla. Volgens de traditie is zij een van de leerlingen van Paulus.
De vormen zullen straks, beneden, enigermate herkenbaar zijn.
Er
is een smalle weg naar beneden. Je zou kunnen zeggen een preview op wat
ons straks in Petra te wachten staat.
Het is een afdaling van ongeveer een 25 minuten.
Je ziet dat er nog volop daglicht is.
Beneden aangekomen is het wel donker.
Door
het donker terug naar Damascus.
Weer een volle dag.
Morgen gaat de reis naar Baalbek in de Beka'avallei, in Libanon.